Lwengo!

Uganda!
De tweede week van het project is echt heel snel gegaan! Maandag hebben we de ontbrekende tekeningen en letters gemaakt voor in de klaslokalen. Het alfabet hangt er dan wel, maar bijvoorbeeld de j ontbreekt, wat doen de kinderen dan… die slaan dus ook gewoon de j over. Daarom dachten wij dat het goed was om dit eens te vernieuwen. Na de lunch ben ik met Ria naar een gezin geweest met een gehandicapt kindje. Dit jongetje kan helemaal niets. Niet zitten, niet praten, niet zelfstandig eten, niets… Maar heel veel konden we niet voor deze familie beteken, omdat ze eigenlijk middelen nodig hebben die wij ze niet meteen kunnen geven. Een rolstoel bijvoorbeeld. Aan het einde van de dag had Arjan besloten dat hij de schommel(bank) op school wou laten maken. We hebben een lasser in het dorp en het zou ongeveer 20 euro zijn om de schommel te laten maken. Nu is de Schommel af en moet het alleen nog terug gedragen worden naar de school en opnieuw geplaats worden.

Ik ben met Arjan naar het Health center geweest. We moest hier helpen met het registreren van de injecties die die dag gegeven werden. Wij zaten ons alleen maar te verbazen hoe onhandig het wel niet ging. Je moet je voorstellen dat er ongeveer 15 vrouwen, met hun baby, in een wacht kamer zaten van ongeveer 4 bij 4m. Deze vrouwen kwamen dan eerste het baby boekje brengen bij het bureau waar Arjan en ik zaten. Daarna moesten ze wachten totdat wel alles van iedereen hadden opgeschreven en pas daarna werden alle baby’s ingeënt. Die vrouwen zitten daar dus van ongeveer 9u tot half 1 te wachten op een inenting voor hun kind.

Antoni (onze “huisvader”) gaat in januari een klas opstarten speciaal voor gehandicapten kinderen. Hij wil heel graag aan de ouders en aan de mensen hier laten zien dat het niet erg is als je kind gehandicapt is, en dat je je kind niet hoeft te verbergen. Daarom is er nu al aandacht voor de gehandicapten in de omgeving. John en Augustine (twee lokale vrijwilligers met wie wij samen werken) halen elke woensdag middag twee gehandicapten kinderen op en brengen die naar school zodat ze daar even kunnen spelen. Deze week hadden we ballonnen en schmink meegenomen. Cafero, is een jongetje van ongeveer 10 jaar die niets kon. Nu kan hij dankzij de hulp van de lokale vrijwilligers al zitten, kruipen en iets vast pakken. Cafero vond de ballonnen geweldig en dan vooral een ballon waar geen knoopje inzat zodat de ballon alle kanten op vloog zodra hij de ballon los liet. Te schattig! De schmink was ook een groot succes, maar dat vooral voor de school kindjes! Bijna iedereen liep aan het einde van de middag met witte vlinders of zonnetjes op het gezicht naar huis. Wit, omdat dat de enige kleur was die je kon zien op hun donkere huid en een vlinder of een zon omdat dat ongeveer het enigste was wat ik kon maken! Haha.

We zijn ook nog een dag naar de oma van John gegaan om in haar tuin te helpen. Zijn oma is 100jaar oud, dat is voor hier echt een prestatie! En als je dan ziet hoe zij daar leeft, kan je je niet voor stellen dat je daar zo oud kan worden. Maar goed ze is al 100! We hebben voor haar brandhoud verzameld, maar voor we dat konden verzamelen moesten we natuurlijk eerst de boom in stukken hakken. Wat een werk! We hebben met z’n alle intensief staan kappen met onze botten kapmessen. Toen we klaar waren met de boom zijn we water gaan halen. Antoni zei eerst dat het een uur lopen was, als je snel liep. Na 20 minuten waren wij al bij de waterplaats, maar wat een smerig water.. wij zouden er nog niet eens in zwemmen. Maar goed, de jerrycans waren gevuld en we konden weer terug. De terugweg was mega zwaar! Berg op en 10 liter water in je hand… pfoee om de 200m hadden we weer een pauze. Haha. We kwamen langs een paar kindjes die nog nooit een muzungu (een blanke) hadden gezien. Ze wisten niet wat ze zagen en waren doodsbang voor ons. Arme kindjes!

Ik ben het weekend toch maar niet meegegaan naar de Murchison falls maar ben lekker in Masaka gebleven. Heb deze week toch wel heimwee gehad.. voelde me een beetje eenzaam en alleen maar goed dat hoort erbij als je alleen op reis gaat. Gelukkig heb ik toch een heel leuk weekend gehad. Ik ben met José( een vrijwilligster van een ander project van Be more) Masaka ingegaan om een stofje voor mijn broek uit te zoeken.

De derde week is al weer begonnen. Deze week zijn we met Antoni naar twee goverment scholen geweest. We begonnen bij een school die bestond uit 4 klassen en 3 docenten… vandaag was er maar één juf voor 4klassen. Op deze school zit ook een doof meisje. Ze kan dus wel naar school maar wat ze er aan heeft is de vraag. Ze wordt ook continu uit gelachen omdat ze gewoon niet kan communiceren met iemand. Antoni is aan het proberen om haar naar een speciale school voor dove kinderen te sturen. We zijn door gereden naar de andere government school. Omdat Antoni de headmister van deze school is, is het al een hele goede school! Hij probeert om de 3/4 jaar naar een andere school te gaan om zoveel mogelijk scholen te verbeteren. Antoni had begrepen dat wij iets hadden voorbereid voor de kinderen, maar dat was een miscommunicatie geweest. Maar ja, we zijn maar gewoon voor de klas gaan staan en hebben toch nog een klein lesje gegeven over de seizoenen in Nederland. Aan het einde van de ochtend hebben de kinderen nog voor ons gedanst en gezongen. We waren klaar om weer terug te gaan naar het huisje en toen…… een lekke band. En natuurlijk was Antoni’s krik net gestolen dus die moest eerst met een boda worden opgehaald. Band gerepareerd en we konden weer naar huis. Toen we langs de andere government school kwamen zagen we geen kinderen meer, de juf had blijkbaar besloten de school vandaag dan maar te sluiten.

Aan het einde van de week zijn er twee vrouwen langs gekomen die via Be more een Discovery trip maken en dan ook bij een aantal projecten komen kijken. We zijn samen met hen een huis gaan bouwen. Er stond al een frame van bamboe wij moesten er leem tussen gooien! Maar dat leem moesten we eerste zelf gaan maken. Samen met Coby heb ik het in de modder staan stampen om het zand te mengen met het water. Het huis is nog niet af maar ik hoop dat we het deze week af gaan maken. Het huis dat we aan het bouwen zijn is voor een jongen van 18 en een meisje van 15 en het kind wat op komst is… In december is het meisje uitgerekend maar ze hebben geen dak boven hun hoofd, ze zijn nu tijdelijk opgenomen door zijn oom. We hebben ook een paar kleren gegeven en gelukkig ook wat voor de baby.

Vrijdag na de lunch zijn we weer naar Masaka gegaan maar omdat Antoni al eerder naar Masaka was geweest en dus niet ging moesten we met een matutu. Een matatu is een busje voor 9personen maar er kunnen natuurlijk altijd meer personen in. Zo zatten wij dus ook gezellig met z’n twintigen in de matatu. Oh wat was ik blij toen ik eindelijk in Masaka was!

De laatste week van mijn project gaat morgen al weer beginnen. Dinsdag gaan we kijken bij een ander project. En José vertelde mij dat we misschien naar het vluchtelingen kamp gaan. Dat lijkt me heel indrukwekkend om te zien. Maandag over een week ga ik een klein stukje met José en haar vader mee reizen om dan donderdag de gorilla tracking te doen!!!!!

ik nog een paar foto's toe kunnen voegen, maar omdat het zo lang duurt staat er helaas nog niet zo veel op... maar dat komt nog wel. haha